Bir Sığınak Olarak Okumak

Siyasilerin ağız dalaşı, ısıtılıp ısıtılıp önümüze getirilen ama bir tülü çözülemeyen ve artık kronik hale gelen problemlerimiz, açılamayan açılımlar, tarifi tam olarak yapılamayan kamusal alanlar, ısmarlama yazılan kitaplar, çamur at izi kalsınlar, günde yaklaşık olarak 75 saat yayınlanan diziler, Bihter’in ölümüne ağlayanlar, gerçek ölümlere gülüp geçenler, ölümün varlığından ve sonrasından kaygı duymamak için alınan anti- depresanlar, zoraki günaydınlar, gülümsemeler…

Şehvetin aşk etiketiyle pazarlanışı,  gözyaşının güçsüzlük sayılışı, menfaatlerin vefanın önüne alınışı…

Artık ne sokağa çıkasım var, ne de televizyonu açasım… Gazete okumayı da bir büyüğümün tavsiyesi üzerine uzun bir süreliğine bırakma kararı aldım, zaten sağ olsun enformasyon çağı bir yolunu bulup gündeme dair ne varsa önüme getiriyor. Anlayacağınız dostlar, ne kadar uğraşsam da yukarda saydığım ve birçoğumuzu rahatsız eden hallerden bir yere kadar kaçılıyor. Sanırım Üstad’ın şu güzel dizeleri hal-i pürmelâlimizi çok güzel özetliyor; Aman efendim, aman!/Galiba Âhir Zaman!/Manzarası yurdumun, Tufan gününden yaman!

Ahir zamanlarda, ne zaman bunalsam kendimi kütüphanemde buluyorum. Çok iyi bir okur muyum? Tartışılır. Çok fazla mı okudum? Akranlarımın ciddi bir çoğunluğuna göre evet, bana ve muhtemelen bu sitede yazan birçok kardeşime göre hayır! Burada bir parantez açıp, daha dün Ömer Tuğrul İnançer hocadan duyduğum güzel bir sözü aktarayım sizlere. Hoca programdayken sunucuya gelen maillerin bir çoğu İnançer’den kitap tavsiyesi üzerine idi. İnançer hoca dedi ki, satırdan değil sadırdan okusunlar! Ne güzel bir ifade değil mi “sadırdan okumak”, Allah bizlere de çok okumaktan daha ziyade okuduklarını hazmedebilmeyi ve güzel şeyleri yaşantımıza tatbik edebilmeyi nasip etsin.

Konumuza tekrar dönelim. Bunaldığım zamanlarda kütüphaneme gidiyorum, demiştim. Elime okumakta olduğum kitabımı alıyorum ve açıp iştahla okumaya başlıyorum. Tabi fosforlu kalemimi yanımda hazır tutarak, bir de tükenmez kalem lazım, bazen öyle güzel ifadelerle karşılaşıyorum ki altını çizmek yetmiyor, bir kenara yazmak da gerekiyor. Okuduğum bir romansa, anlatıcının ağzından yaşananları dinlerken gözümün önünden bir sinema perdesi gibi geçiyor her şey. İşte romanı bu yüzden çok seviyorum, kendi hayal dünyanızda yalnız siz gözlemliyorsunuz anlatılanları. Anlatıcının kalitesine ve işlenen konuya göre, sayfalarda gülüp, sayfalarda ağlayabiliyorsunuz. Üniversitedeyken çok sevdiğim bir arkadaşım okuduğu romanı benim yanımda bitirmiş ve gözleri dolu dolu bana dönüp, “Aziz, sence romanda anlatılanlar yaşanmış olabilir mi” dediğinde cevaben “ Bence her roman dünyanın bir yerine ya yaşanmıştır ya da yaşanıyor veya yaşanacaktır” demiştim. Hep buna inandım, her ne kadar kurgu da olsalar, fantastik kurguları saymazsak her anlatı yaşanmış veya yaşanacaktır. Dünya üzerinde şimdiye kadar yaşamış insan ve onların içinde olduğu olayların sayısını tahmin bile edemiyorsak, roman veya öyküdeki anlatının o sayısız olaylardan biri olma olasılığı küçümsenemeyecek kadar yüksek değil mi?

Bir şiir kitabına gider elim bazen, bazı mısralar sizi yüreğinizden yakalar ve döne döne okutur kendini.  Sayfalar dolusu yazılsa bile bu kadar güzel anlatılamazdı, dedirtir başka biri. Zaten şiir de duygu ve düşüncenin en yoğun, en saf hali değil midir?

Bazen de bir deneme kitabında, yazarıyla muhabbet halinde bulurum kendimi. Olaylara veya kişilere nasıl baktığını anlatır bana, kendiminkiyle kıyaslar bazen de çok farklı duygu ve düşünce iklimlerine seyahat ederim. Zenginleşirim.

Diyeceğim şudur ki dostlar, ahir zamanın zahirde kalıp batına giremeyişlerinden, sunilikten, çok ve boş konuşmaktan, ez cümle can sıkıcı bütün hallerden kaçıp da bir sığınak arayışına girerseniz size güzel bir kitabın kapakları arasına sığınmayı tavsiye ederim. Yani kitap sığınağına. İnanın bana pişman olmayacaksınız. Tecrübeyle sabittir!

aziz kağan güneş