Zor

Gri renkli hatıralarının izdüşümüydü belki de bu duygusuzluğun. Herşeyi öldürmüştün çünkü. Dünleri öldürmüştün, yarınlar zaten ölü doğuyordu senin için.. İçindeki telaş ne içindi peki? Nereye yetişmeye çalışıyordun ya da neyden-kimden kaçıyordun? İçinde çığlık çığlık büyüyen isyana kulaklarını tıkıyorsun belli. Gördüklerini ise öyle anlamsızlaştırmışsın ki, donuk bakışların ondan..

Hep çıkmaz sokakların var bahsettiğin. Hep kanlı yaşların, korkulu rüyaların, toz bulutu-yangın yeri semaların.. O kadar zor mu siyaha çalan, bıçak gibi saplanmış paslı anıları kazımak hafızandan? Çok mu zor bir çocuğun gözlerinde tatlı bir bayram sevincini yudumlamak? Çok mu zor samimi-içten bir yüreğe yüreğini açmak? Çok mu zor akıntıya bırakmak kendini? Çok mu zor 'ben' denen tenden vazgeçmek?

Bu kırılganlık, bu iç çekiş neden? Eyyub değilsin; kalbine kadar kurtlarla sarılmış. Yusuf değilsin kuyuya bırakılmış. İbrahim değilsin; ateşe atılmış. İsmail değilsin; boynuna bıçak vurulmuş... Ama sen Ademsin; bilmediğin bir aleme keşfe geldin. Sen Nuhsun; cehaletin karanlığını yırtıp O'nun güzelliklerinin neşv-ü nema bulması için dirilişe geldin. Sen İsasın, bu aleme şifa olmaya geldin. Sen Muhammedsin; hamdetmek, muhabbet etmek için geldin, sevmek-sevilmek için geldin, aşk için geldin... Talip olduğun makam alçaklar değil; çok öteler de değil; aşılmaz-bilinmezler de değil.. Herşey kalp dediğin sol yanında saklı..

Hisset! Sırtını sıvazlayan eli hisset. 'Gel' diye avcunu uzatmış ele tutun. Bataklıkların içinde, kokusunu bile yitirmemiş bir papatya gibi masumiyetini koru! Her bir zerrenin 'HU!' aşkıyla yandığının farkına var ve hiç kimsenin olmadığı bir yerde O'nun olduğunu bilip, O'nun biricik kulu olduğunun hakkını ver! Şükret!

fatma beyza baş