Bir Çift Çizmeden Kalan

Karşı kapının önünde çizmeleri gördüm. Çamurlu bir çift çizme işte… Çamurlu bir tarlanın içinden yeni çıkmış gibi. Sanki üzerinde hala toprağın buharı.  Hiç görmediğim komşumun kapısının önünde bir çift çizme ile karşılaşmak üstelikte çamurlu korkuttu beni önce. Bir katil, bir avcı, bir çiftçi olabilir miydi? Bu adam ya da kadın işte her neyse. Komşular genelde adam gibi algılanır zihinde ya. Bende öyle algıladım belki de.

Sonra Süt filmi ile ilgili şiir ile çamurlu çizmeler arasında tercih yapmaya zorlanan Yusuf’un anlatıldığı bir yazı düştü zihnimin orta yerine. Asansörün düğmesine bastım. Bekliyorum. Zeminden 15. kata gelmesi nerden baksan en az onbeş saniye…

Çizmelerle göz gözeyim. Kapı birden açılacak ve avcı olan komşum çifteyi doğrultup alnımın ortasından vuracak sanki.

İşte! Asansörde geldi. Kurtuldum besbelli bu çamurlu çizmelerin sahibinden. Asansörde pır pır eden tepede bir lamba. Yüzüm bir görünüp bir kayboluyor aynada.ellerimle yüzüme dokunuyorum. Kaybolmak istiyorum küçük bir delik bulup.

Ellerim küçülüyor. Aklım çizmede kalıyor hala. Birişçi, bir ırgat olabileceğini düşünüp gülüyorum aynaya, kendime. Ayna da bana gülüyor.

Asansör çıkışa inince “dıııt” diye bir sesle kapısı açılıyor. Melankoli dağılıyor. Mesai, yoğunluk az sonra başlayacak değil mi?..

Hayat mütemadiyen devam ediyor.

adnan söylemez